کد مطلب:315499 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:198
حکومت امام
مسأله ی قطعی و مورد قبول همگان انتخابی بودن امیرالمؤمنین به خلافت است. حضرت از طرف تمامی طبقات مردم به خلافت برگزیده شد و در رأس آنان نیروهای مسلحی بودند كه حكومت عثمان را سرنگون كردند. آنان با شوق تمامی به سوی امام شتافته و ایشان را خلیفه ی بلامنازع معرفی كردند و زمام امور را بدیشان سپردند. این انتخاب مورد قبول مردم تمامی شهرها و مناطق اسلامی واقع شد، تنها اهل شام و چند تن از اهل مدینه مانند «سعد بن ابی وقاص، عبدالله بن عمر» و برخی امویان كه حكومت امام را آغاز عدالت اجتماعی و پایان انحصار قدرت و ثروت خودشان می دانستند و سیاستهای امام را مغایر با مطامع خود می شناختند، از بیعت سرباز زدند و حكومت حضرت را نپذیرفتند. امام نیز طبق
[ صفحه 69]
فرمان اسلام مبتنی بر آزادی همه ی مردم - چه موافق حكومت و چه مخالف آن - به شرط آنكه از این آزادی سوء استفاده نكنند و دست به فساد و فتنه انگیزی نزنند، بر آنان سخت نگرفت و در تنگنا نگذاشت و از قوه قضائیه و اجرائیه اتخاذ تصمیماتی قاطع علیه آنان را خواستار نشد. این آزادی را بلوا و آشوب طلبی، شورش مسلحانه علیه دولت و هرگونه توطئه محدود می كند ودر آن صورت است كه دولت اسلامی ملزم به مهار آنان و به كارگیری قوانین خاص علیه سوء استفاده كنندگان است.
به هر حال، انتخاب امیرالمؤمنین و بیعت با ایشان با رضایت كامل قاطبه ی مردم و فرزندان ملتهای اسلامی روبه رو شد و همگان خشنودی خود را از این انتخاب و بیعت به گونه ای آشكار كردند كه هیچ یك از خلفای پیشین - یا پس از حضرت - از آن بهره مند نشدند.
به مجرد به دست گرفتن حكومت، حضرت به شكلی مثبت و فراگیر، عدالت خالص و حق ناب را عرضه كرد و هرگونه مصلحت شخصی را كه سود آن به خود یا بستگانش می رسید كنار گذاشت و مصالح تهیدستان و بینوایان را بر تمام مصالح دیگر مقدم داشت. خرسندی و سعادت حضرت آن بود كه اقشار مردم را در خیر و سعادت و دور از فقر و درماندگی ببیند. در تاریخ شرق هرگز حكمرانی بدین پایبندی به حق و حقیقت و دلسوزی و محبت به محرومان و بینوایان دیده نشده است.
در اینجا ناگزیریم برخی مسایل حكومت امام (علیه السلام) را بیان كنیم؛ زیرا ارتباطی استوار با سیره و روش فرزندش ابوالفضل (علیه السلام) دارد. از این زاویه می توان چشمه ی جوشانی كه ابوالفضل را سیراب كرد، بهتر شناخت و تربیت والای فرزند را در دامان چنین پدری - پیشاهنگ عدالت اجتماعی در زمین - نیكتر
[ صفحه 70]
دریافت. در دامان پدر بود كه قربانی شدن در راه خدا و فداكاری را آموخت. همچنین با نگاهی به كارنامه ی حكومت امیرالمؤمنین، انگیزه های سرباز زدن نیروهای آزمند و منحرف، از بیعت با حضرت و ایستادن در برابر ایشان و جنگ با ایشان - و پس از شهادتشان - با فرزندانش را دریافت.
[ صفحه 69]
فرمان اسلام مبتنی بر آزادی همه ی مردم - چه موافق حكومت و چه مخالف آن - به شرط آنكه از این آزادی سوء استفاده نكنند و دست به فساد و فتنه انگیزی نزنند، بر آنان سخت نگرفت و در تنگنا نگذاشت و از قوه قضائیه و اجرائیه اتخاذ تصمیماتی قاطع علیه آنان را خواستار نشد. این آزادی را بلوا و آشوب طلبی، شورش مسلحانه علیه دولت و هرگونه توطئه محدود می كند ودر آن صورت است كه دولت اسلامی ملزم به مهار آنان و به كارگیری قوانین خاص علیه سوء استفاده كنندگان است.
به هر حال، انتخاب امیرالمؤمنین و بیعت با ایشان با رضایت كامل قاطبه ی مردم و فرزندان ملتهای اسلامی روبه رو شد و همگان خشنودی خود را از این انتخاب و بیعت به گونه ای آشكار كردند كه هیچ یك از خلفای پیشین - یا پس از حضرت - از آن بهره مند نشدند.
به مجرد به دست گرفتن حكومت، حضرت به شكلی مثبت و فراگیر، عدالت خالص و حق ناب را عرضه كرد و هرگونه مصلحت شخصی را كه سود آن به خود یا بستگانش می رسید كنار گذاشت و مصالح تهیدستان و بینوایان را بر تمام مصالح دیگر مقدم داشت. خرسندی و سعادت حضرت آن بود كه اقشار مردم را در خیر و سعادت و دور از فقر و درماندگی ببیند. در تاریخ شرق هرگز حكمرانی بدین پایبندی به حق و حقیقت و دلسوزی و محبت به محرومان و بینوایان دیده نشده است.
در اینجا ناگزیریم برخی مسایل حكومت امام (علیه السلام) را بیان كنیم؛ زیرا ارتباطی استوار با سیره و روش فرزندش ابوالفضل (علیه السلام) دارد. از این زاویه می توان چشمه ی جوشانی كه ابوالفضل را سیراب كرد، بهتر شناخت و تربیت والای فرزند را در دامان چنین پدری - پیشاهنگ عدالت اجتماعی در زمین - نیكتر
[ صفحه 70]
دریافت. در دامان پدر بود كه قربانی شدن در راه خدا و فداكاری را آموخت. همچنین با نگاهی به كارنامه ی حكومت امیرالمؤمنین، انگیزه های سرباز زدن نیروهای آزمند و منحرف، از بیعت با حضرت و ایستادن در برابر ایشان و جنگ با ایشان - و پس از شهادتشان - با فرزندانش را دریافت.